Slobodna teritorija je ona koja je oslobođena. A oslobođena teritorija je ona koja je obezbjeđena i osigurana.

Na slobodnoj teritoriji ne vladaju samo mir i sloboda, već prije svega sigurnost i bezbjednost. Mi moramo obezbjediti i osigurati red, mir i slobodu tako što ćemo obezbjediti i osigurati našu teritoriju. Samo tako ćemo teritoriju na kojoj živimo uistinu učiniti slobodnom teritorijom. A teritorija na kojoj živimo je naša mjesna zajednica, naša opština, naš grad, naša Komuna.

Građani imaju mandat, obavezu i odgovornost da sami pokrenu proces oslobođenja lokalne zajednice od kriminala i terora ako se osjećaju nedovoljno sigurnim i bezbjednim. To znači da se građani ne trebaju baviti rješenjima i načinima borbe protiv kriminala i terorizma u kantonu, entitetu, državi, već moraju gledati kako da kriminal i teror drže podalje od sopstvene lokalne zajednice.

Građani moraju insistirati na sigurnosti u svojoj opštini i rješavati kriminal i teror na lokalnom nivou u saradnji sa lokalnim organima reda i sigurnosti. Oslanjati se na udaljene centralizovane državne službe može biti i pokazuje se pogubno zbog nekoordiniranosti i sporosti.

 

Sloboda i sigurnost u lokalnoj zajednici

Ne znam da li je već praksa i u kojoj se mjeri primijenjuje ali opštinska policijska podružnica bi trebala podnositi izvještaj opštinskom vijeću i načelniku o tome iz kojih opština dolaze kriminalci, prosjaci, teroristi kako bi opštinski organi mogli ispuniti svoju zadaću iz statuta opštine, a to je – osigurati javni red i mir.

U trenutnim uslovima opština može osigurati javni red i mir samo ako sebično štititi samu sebe bez obzira na stanje u susjednim opštinama, kantonu, entitetu, državi. U tu svrhu lokalna samouprava ima pravo razviti koordinaciju sa drugim opštinama koje su istog stava, te se zajednički fokusirati na one gradove, opštine i mjesne zajednice koje su rasadnik kriminala i terorizma, međusobno sarađivati i ograditi se od njih, zajednički ih izolovati i pomoći da riješe svoj problem koji zasigurno neće više biti naš. To je u slučaju da se radi o manjem broju problematičnih opština. Ako se radi o većem broju, tim više i tim prije se moraju poduzeti navedene mjere s obzirom da bi se u tom slučaju radilo o opsadi.

Podsjećam da opštinski organi imaju statutom definisanu obavezu da pored osiguravanja javnog reda i mira osiguraju i uslove mjesne samouprave koja podrazumijeva pravo slobode da se opština sporazumno udružuje sa drugim lokalnim samoupravama. Pogotovo kada se radi o ovakvom problemu, i pogotovo ako su državne strukture zakazale po pitanju njegovog rješavanja. Država u tom slučaju nije više ni autoritet ni prioritet. Autoritet su građani, a prioritet sigurnost i bezbjednost građana.

Ulična razbojništva, oružane pljačke u vašoj ulici, fizičke prijetnje vama, vašoj porodici i vašoj imovini, seksistički i rasistički napadi na grupe građana ili pojedince, privredni kriminal i pljačka opštinske imovine nisu pojedinačni napadi, niti su napadi na pojedinačne grupe, na nekog “drugog”, već napadi na čitavu zajednicu, napadi na našu slobodu. Da li smo spremni samoorganizovati se i odbraniti svoju slobodu?

Jedan od legitimnih i demokratskih načina da se reaguje, da se sačuvamo, jeste da izađemo na lokalne izbore i glasamo za sigurnost, slobodu i prosperitet u svojim lokalnim zajednicama, a protiv organizovanog kriminala i terora. Moramo osloboditi i zaštititi našu teritoriju na legitiman demokratski način. To je borba koju moramo odmah pokrenuti.

Građani se moraju organizovati bolje od kriminalnih, terorističkih i političkih organizacija u borbi za sopstvenu slobodu i samoupravu. Što duže  oklijevaju – manji su izgledi da će oni i njihova imovina tu borbu uopšte preživjeti, osim ako ne namjeravaju ili planiraju da odsele, tj. da se priključe kolonama migranata koji su dozvolili svojim, tuđim i samozvanim državama da odlučuju o njihovim životima.

 

Sebično zajedništvo?!

Zato  moramo biti sebični. Sebičniji nego što smo ikada bili.

Budimo najsebičniji!

Mislimo na sebe, na svoju ulicu, na svoju gu*icu, na svoj dom, na svoju djecu, na svoju budućnost. Mislimo na svoju sigurnost. Na svoju slobodu. Na svoj prosperitet.

 

Koliko i kako održavamo sigurnost i bezbjednost u našoj lokalnoj zajednici – toliku slobodu imaju naša djeca, naši roditelji, naši gosti, mi. Ni ekonomska nezavisnost ne postoji bez bezbjednosti i sigurnosti. Tek kada smo bezbjedni i sigurni, mi i naša imovina, onda je bezbjedna i sigurna i naša budućnost. Tek kada sebi obezbjedimo osnovne uslove za rad i život, a to su sigurnost i bezbjednost, tek onda možemo s mirom učiti, raditi, proizvoditi, privređivati, zarađivati i graditi svoju budućnost. Zato se prvo moramo organizovati i krenuti u proboj: u oslobođenje teritorije. Onaj koji se uplaši ove organizacije, ovog pokreta, građanskog jedinstva, odlučnosti, volje i namjere – on je taj predator koji vreba našu slobodu. On nam nije prijatelj – on nam je neprijatelj. On nije na našoj strani – on je protiv nas.

Ja želim slobodu, ali ja se ne mogu osloboditi sam. Ne mogu osloboditi i zaštititi ni sebe, a kamoli druge. I svi mi nešto slično tome govore. Svi mi ponavljaju: ne možeš sam, džaba je kad si sam, uzalud ti je samom, usamljen si… Zašto misle da ja to ne znam? Zašto misle da ja to namjeravam činiti sam? Zar misle da ja tvrdim da ja to mogu sam, da ja to hoću sam, da volim sam, da želim biti “usamljeni glas u pustinji”?

Zar sve ovo vrijeme ja zapravo ne uvjeravam i tvrdim da mi to možemo i moramo zajedno? Zar sve ovo vrijeme ja zapravo nisam jedan hodajući upitnik na ulicama ovog grada, upitnik koji uzvično pita osnovna pitanja: Gdje nam je zajedništvo? Gdje nam je zajednica?