Ja ne znam da li je ovoliki broj imama koji “ulaze u politiku”, tj. kandiduju se za (ili već obnašaju) funkcije načelnika opštine, gradonačelnika, zamjenika gradonačelnika; ovoliki broj naših građana koji su prethodno završili islamske fakultete (u nas ili u inostranstvu) da bi na kraju završili na rukovodećim pozicijama u institucijama naše sekularne države – ohrabrujuća pojava ( u smislu da su i oni “došli građanske tobe” i “promijenili stranu” ) ili pak zabrinjavajuća pojava ( u smislu da su samo zamrznuli svoje imamske pozicije i da nedajbože namjeravaju da preuzmu institucije sekularne države po već viđenom receptu – kako bi neki “islamofob” mogao da isparanoiše ), ali znam samo da je to građansko pravo slobode svakog od njih individualno.

Zato moram reći da me iskreno raduje i veseli ako su odlučili da iz Božje službe i službe vrhovnim poglavarima vjerske zajednice pređu na stranu liberalne demokratije, u službu svih građana i građanki lokalne zajednice u sklopu jedne moderne, decentralizovane sekularne države, da zajedno s nama građanima odlučuju u lokalnoj samoupravi o našoj budućnosti i blagostanju, da izvršavaju naše naloge i sprovode naše odluke bez obzira na našu vjersku i političku orjentaciju.

Isto tako, moram priznati, bi me iskreno uplašilo ako bi se radilo o organizovanoj pojavi, tj. o tome da neka politička organizacija ili struja unutar nje, ili vjerska zajednica, ili kombinacija navedenog, stoji iza ove pojave i na mala vrata, demokratskim putevima želi progurati ono što ni u kom slučaju ne bi smjelo da se desi.