STOLAC 23. oktobar 2016.

 

Evolucija revolucije

Evo nas na tradicionalnom okupljanju u Stocu. Tu smo da ove godine proslavimo 72. godišnjicu oslobođenja Stoca od fašizma, prisjećajući se narodnooslobodilačke antifašističke borbe danas kada, gotovo jednako kao i prije više od sedamdeset godina, postoji potreba za jasnom, glasnom, artikulisanom borbom protiv globalnog imperijalizma i domaćeg klerofašizma.

I evo, mi se borimo. Borimo se ovako: civilno, civilizovano, građanski, mirno i nenasilno. Možemo slobodno reći da se borimo protiv “sila mraka” i nećemo biti u krivu.

Ali šta je i kakvo je to svjetlo na kraju tunela? Šta je to za šta se mi zapravo borimo? Jesmo li definisali svoj cilj? Znamo li gdje ćemo? Kuda idemo? Ne kao društvo – jer društvo je posrnulo, društvo se razbolilo, društvu nema pomoći – već kao jedna još uvijek nedefinisana zajednica.

Osim što smo, evo, živi i zdravi stigli u Stolac, kuda idemo mi ovdje u Stocu i odavde iz Stoca? Jer pored antifašizma i narodnooslobodilačke borbe, borbe protiv fašističke okupacije, period kojeg se mi danas ovdje prisjećamo karakterisala je i revolucija.

Šta je sa revolucijom danas? Ovo okupljanje je tradicionalno, ali šta je danas revolucionarno? Šta bi revolucija trebala značiti, kako bi trebala izgledati ili zvučati danas? Da li nam revolucija uopšte treba ili je bolje da se konformiramo, da se prilagodimo, uklopimo i utopimo u tzv. “potrošačko društvo” koje su krajem prošlog vijeka izgradili arhitekti korporativnog multinacional-socijalizma – i da ne talasamo?

Možda i jeste jedino što nam je preostalo, što nam još uvijek dozvoljavaju to da se, dok ne odumremo i ne izumremo mi i ova tradicija ovdje – mirno okupljamo i podsjećamo na davnu, slavnu, revolucionarnu prošlost, a da neku eventualnu današnju ili buduću revoluciju ne pominjemo, osim u fikciji knjiga, serija i filmova.

Istina je da mi možda ne znamo šta bi revolucija mogla biti danas, kako bi trebala izgledati i zvučati, ali zato, nadam se, znamo šta ona nije. Naime, ništa od onoga što danas čujemo iz usta raznih političkih lidera, bez obzira koliko hrabro, rječito, tačno ili istinito govorili – nije novo, niti je progresivno, a ponajmanje revolucionarno. Najčešće je monotono i uspavljujuće, a u najekstremnijim slučajevima – provokativno, skandalozno, šokantno. Međutim – možemo se složiti – nikako nije ništa revolucionarno.

Mi to znamo. Pomirili smo se sa trećerazrednim idejama i rješenjima i oguglali na bljutavu, anemičnu retoriku tu i tamo začinjenu i zapaprenu sarkazmom i običnim govorom mržnje.

Jer da bi nešto zbilja bilo revolucionarno, promjena mora biti korjenita, temeljna, potpuna, a ne kozmetička. U isto vrijeme revolucija ne može biti nazor originalna, po svaku cijenu drugačija od svih prethodnih u svojim ciljevima. Naprotiv, ona može biti nastavak prethodnih, s tim da bi ovoga puta evoluirala i bila revolucionarna naročito po tome što je nenasilna, što nije oružana, krvava, već pismena, intelektualna, građanska, politička revolucija koja takođe vodi “eksproprijaciji eksproprijatora”, samo ovoga puta profesionalnih političara, političke tj. partijske vladarske elite koji su od demokratije napravili sebi profesiju i unosan biznis otuđivši od građanstva državu, demokratiju, institucije vlasti, javna preduzeća, čitav javni sektor, izborni proces i sve poluge demokratske moći.

Jer pogledajte: partijske centrale i partijske elite profesionalnih političara su građanima onemogućili lokalnu samoupravu. Centralizovali su decentralizovanu državu i podredili lokalnu zajednicu sebi. Partije nisu samo političke organizacije. To su kriminalne organizacije – politički karteli. Mi građani, svako od nas pojedinačno, mi smo u raljama ovih političkih često etno-kartela i njihovih etno-bosova. Mi smo u strahu od sitnih i krupnih kriminalaca koji nisu tu oko nas slučajno. Oni su tu radi toga što je ovo njihov poredak, njihov režim.

Ovo što oni trenutno čine pred našim očima i na zatvorenim sastancima iza naših leđa uz blagoslov tzv. “velikih sila” je samo početak.

Oni se još uvijek uhodavaju. Uhodali bi se oni i prije – ali se nisu mogli dogovoriti oko teritorija. Trenutno bajpasuju Ustav izbornim zakonom i nastoje podijeliti svoje interesne zone, teritoriju – po linijama popisa.

To su stvari koje čine narko-karteli ili pak “familije” unutar mafije. Usput nastoje posijati strah ili steći naklonost i povjerenje domorodaca, lokalnih plemena, njihovih poglavica, prvaka, ili sitnih bandi, okrenuti ih jedne protiv drugih, zamajavati ih i držati zaokupljenim plemenskim i vjerskim sukobom dok oni pljačkaju prirodne resurse. Podijelili su društvo, a kada jednom konačno razdijele teritoriju – onda će da pristupe totalnoj rasprodaji prirodnih resursa ove zemlje.

Oni eksploatišu etnički i vjerski sukob, raspiruju ga i stvaraju dimnu zavjesu iza koje nelegalno eksploatišu prirodne i ljudske resurse. To rade po instrukcijama, po oprobanom receptu imperijalizma koji su imperijalisti razvijali sedamdesetih i osamdesetih godina u zemljama Južne i Latinske Amerike. Taj isti recept su primijenili i posijali u našim krajevima devedesetih i dan danas razvijaju taj eksperiment.

Nisu ovdašnji etno-bosovi političkih kartela sami došli na tu ideju. Nije im ona u dokolici pala na pamet. Takve stvari se ne dešavaju spontano. To nije ni prirodni, ni društveni proces ili pojava. Te stvari su dobro uhodane.

Postoje plaćeni “know-how” koji su ih podučili ovom zločinačkom poduhvatu i domaći politički karteli detaljno provode i primjenjuju to uvezeno i posuđeno znanje i metode što znači da nisu sami u tom prljavom biznisu već u partnerstvu sa onima koji od njih relativno jeftino kupuju političke usluge i ustupke, kao i svu nelegalno i neustavno stečenu, otetu i proizvedenu vrijednost.

Mi danas nemamo oružanu okupaciju niti podjelu BiH na interesne zone Nacističke Njemačke i Fašističke Italije koje su vodile dvije centralizovane i imperijalističke desničarske partije. Mi imamo banke i korporacije koje nastavljaju tamo gdje su austro-njemački nacisti i italijanski fašisti bili onda zaustavljeni, ako razmislimo o tome.

Uz njih imamo dezorijentisane sitne ćate i birokrate za diplomate ovdje, marionetske političare razvijenih zapadnih država koji su poslani ovamo da svjesno ili posve nesvjesno pomažu pravim igračima iza kulisa da na mala vrata, bezbolno i do balčaka uvedu i sprovedu doktrinu šoka, tj. svoju imperijalističku politiku i interese u ovoj zemlji.

Oni su ti koji plaćaju domaće političke etno-kartele, koji otkupljuju njihove političke usluge i politički plijen – oni su partneri tj. direktni saučesnici u pljački stoljeća.

Nakon što su u njihovoj režiji opljačkali i očerupali industrijsku ostavštinu bivše države, državni kapital i preduzeća, partijski politički karteli su prešli su na aktivnu pljačku društva, tj. samih građana. Upriličili su uslove za njihovo zaduživanje i organizovali bacanje čitave populacije u dužničko ropstvo. Trenutno uhodavaju predstojeću organizovanu, gigantsku i konačnu pljačku prirodnih resursa ove zemlje.

Mi, dakle, imamo ozbiljnog protivnika koji je nasilan, naoružan, organizovan, i u sprezi sa kriminalom. Mi se borimo protiv protivnika koji na svojoj strani ima korumpiranu i kriminalizovanu policiju (čast časnim pojedincima i izuzecima u njoj), imamo uhodanog protivnika koji nas sistematski laže, manipuliše, zavađa i koji je dobro koordiniran. To znači da ih mi ne možemo pobijediti ako i sami nismo internacionalno povezani, organizovani, koordinirani; ako nismo dijelom međunardonog pokreta, jedne građanske internacionale jednako kao što su to bili antifašisti kojih se danas prisjećamo i čiju pobjedu danas komemoriramo.

 

Rješenje

 Rješenje su politički nezavisne i dobro umrežene komune, oslobođene opštine, gradovi širom BiH i regije u kojima partijski karteli nemaju udio.

Rješenje je Konfederacija nezavisnih građanskih komuna, decentralizovanih i depolitiziranih, politički neutralinih i politički nezavisnih opština i gradova lokalne građanske samouprave i direktne nepartijske demokratije.

To nije rješenje “za sve nas”. To je rješenje samo za nas – građane. To definitivno nije rješenje za njih niti je sistemsko rješenje.

Revolucionarno rješenje ni ne može biti sistemsko rješenje, tj. rješenje za sistem samim tim što unutar jednog krivog i reakcionarnog sistema nema pravog ni revolucionarnog rješenja. Revolucionarno rješenje mora doći izvan reakcionarnog sistema. Ono mora biti antiteza reakcionanrnog sistema kao što je etnopartijski totalitarizam.

Jedina istinska antiteza ovom etnokratskom trijumviratu, ovom reakcionarskom srednjovjekovnom, neofeudalnom režimu etno-bosova i političkih etno-kartela jesu, ponavljam: slobodne građanske komune.

U ovakvoj situaciji, samo i jedino slobodni, samoorganizovani građani, a ne partijski karteli, predstavljaju revolucionarnu promjenu.

Građanski komunalizam je istinska politička antiteza i revolucionarni zaokret koji nudi novu i istinsku ideološku podjelu bosanskohercegovačke države na konstitutivne narode i njihove centralizovane etnonacionalne partijske politike i teritorije na jednoj – te konstitutivne građane i decentralizovanu, depolitiziranu, nepartijsku Konfederaciju nezavisnih građanskih komuna na drugoj strani;

Građanski komunalizam insistira na jasnoj podjeli na etnokratsku, reakcionarsku, konzervativnu tezu – te revolucionarnu, slobodarsku, demokratsku antitezu, pružajući tako državi Bosni i Hercegovini priliku da postane istinski decentralizovana teritorijalna i politička sinteza etnonacionalnog i građanskog principa.

Mi možemo krenuti u tom pravcu. Dovoljno je udružiti snage i pamet, poslati jedan internacionalni proglas svim progresivnim pojedincima sa ovog mjesta i pozvati ih na okupljanje. Ali ne na jedan dan. Niti na jedan mjesec. Već na jednu godinu, jednu deceniju borbe, na čitavu jednu novu epohu.

Zar mislite da ne postoje progresivni, revolucionarni pojedinci iz Srbije, Crne Gore, Hrvatske, Slovenije, iz Italije, Španije, Grčke koji ne bi došli ovdje da se bore za san, koji ne bi došli ovdje živjeti ideju građanskog komunalizma?

Zar mislite da te revolucionarne, progresivne snage internacionalizma danas ne postoje u Bosni i Hercegovini, u čitavoj regiji i da ne očekuju neki poziv odnekud, neki znak?

Zar mislite da ovo okupljanje ne može biti takvo da bi nam i Sto i Stolac i Dvjestolac zajedno bili tijesni.

 

Sve može!

Ovo je mjesto i ovo je vrijeme u kojem je sve ovo moguće upravo zato što je sve drugo postalo nemoguće, što nam je sve drugo onemogućeno.

Ja nemam nikakvih sumnji u to. Ali postoji jedan uslov pod kojim bi svi oni koji bi se odazvali na taj poziv to zaista i uradili.

Taj uslov je da niti jedna partija ne smije nikada kapitalizirati na našoj građanskoj revoluciji, formirati partijsku vlast i pisati svoju zvaničnu historiju kao što to partije obično čine. A to u prevodu znači da niti jedna partija, bez obzira na političku orijentaciju, ne smije djelovati u Stocu dok građani i internacionalisti kreiraju komunu.

Niti jedna partija ne smije imati svoje prostorije u Stocu. Niti jedna partija ne smije imati svoje članove u Stocu dok komuna traje, što znači da se revolucionarni građani Stoca moraju iščlaniti iz političkih partija ako žele promjenu paradigme.

To je prvi uslov kao i prvi talas političke revolucije, prva faza, prvi čin: dobrovoljna autodepolitizacija, samodepolitizacija građana Stoca kao izraz dobre i slobodne volje – volje za građanskom samoupravom, direktnom i nepartijskom demokratijom u politički nezavisnoj komuni.

Potrebno je, dakle, prvo saprati sa sebe nečisti duh stranačkih interesa i stranačkih politika i roditi se kao nov, svoj, slobodan, nezavisan građanin, pojedinac, kompletna ličnost u revolucionarnom duhu i obliku, i tako pripremiti teren za dolazak internacionalista, antifašista, komunalista sa svih strana svijeta, za uspostavljanje slobodne teritorije, nezavisne građanske komune, nove paradigme, a potom i Konfederacije nezavisnih komuna.

Hvala