Teško je živjeti u zasićenoj stvarnosti. I ne samo to, teško je u takvoj stvarnosti biti satiričar jer stvarnost je već saturirana kao kada pojačaš boju i kontrast na televizoru do daske: sve boje postaju drečave i nema ništa umjereno, pastelno, blagih i laganih tonova, valera, prelaza, nedajbože rafiniranih zamiješanih boja. Uglavnom tri primarne boje, te tu i tamo pokoja sekundarna izvedenica, neki miks građanskog i etnonacionalizma. I onda čovjek, kada prelazi granice država, entiteta, kantona, prelazi granice zasićenih teritorijalnih identiteta. Naglo skače iz mikrokosmosa u mikrokosmos u prknu od države i regije. Lansira se iz mita u mit “krvi i tla”. Čija je starina, a čija je planina južnoslavenskih zapadnobalkanskih naroda dok istovremeno niko ne želi da bude starosjedilac? Svi u tom slučaju preferiraju provjereni slavenski rasizam. Interesantno da neće da bude Vlah! Nije u trendu. Ima etničkih Roma, ima Jevreja, Bošnjaka, Srba, Hrvata, ali nema Vlaha. Pored Vlašića, Romanije, Cincara, pored tolikih karaula (ako je euro-evro, august-avgust, onda je i karaula – karavla’) – niko ne želi biti romanizirani Ilir starosjedioc već se svi takmiče koji je najčistiji i najstariji slavenski narod u ovoj Rimskoj provinciji. To je, ako mene pitaš, jedna čudna kontradikcija koja vjerovatno krije nekakav veliki kompleks i krizu identiteta ovdašnjih slavenskih naroda.

Rasizam je čudo jer prije ili kasnije počneš da mrziš samoga sebe zbog nekog dijela tebe na koji si prethodno razvio ideološku netoleranciju i alergiju.

Ovo multi-kulturno-umjetno folklorno društvo na kojem insistiraju arhitekti rasnih i etnonacionalnih identiteta na ovom evropskom jugu (u ovoj Alabami od Balkana) kako bi porobili čitave mase da im za male pare beru možda ne pamuk – ali zato smilje i maline, je jednostavno osuđeno na jad i gorku propast. Samim tim što vjerski i etnopartijski puritanski lideri zabranjuju miješanje i insistiraju na vjerskoj i etničkoj čistoti “krvi i tla” – na vjerski i etnički čistim teritorijama, gradovima, entitetima, identitetima – takvo društvo je zapravo incestuozno. Ako ne u ovom trenutku, a ono barem “na duge staze”. Uz “bijelu kugu” koja se već širi, ovakva incestuozna politika ne da ne obećava samo bolju budućnost, već ne obećava nikakvu budućnost. Takvo društvo jednostavno biološki nema nikakvu perspektivu. To je neka vrsta auto-genocida: kolektivnog samoubistva.

To je sve zbog puritanske ideološke interpretacije prošlosti. Arhitekti nacionalnih identiteta u laboratorijama nacionalnih akademija nauka i umjetnosti su se trudili da uspostave čistokrvni pedigre, ideološke i idealne pretke i rodonačelnike (svako svoga južnoslavenskog Adama i Evu) koji se međusobno nisu miješali. Iz toga ideološkom logikom proizilazi da su svi oni potomci koji su se usudili miješati sa drugima “nečiste krvi”, dok su, po naučnoj logici, ovi “čisti” zapravo autentični degenerici, zar ne?

Takav kompleks je razumljiv na ovim prostorima za koje je poznato da imaju veoma kosmopolitsku prošlost i tradiciju. Ovo su prostori na kojima su se cijepala carstva, miješale kulture, religije, ideje, svjetovi, geni, narodi. Manje-više sve što danas dominira ovim prostorima je “novo” i “došljačko”. Zasigurno nije antičko i starosjedilačko. Gotovo svi su u jednom momentu bili “došljaci” i zbog te etikete današnji potomci liječe komplekse tvrdeći da su “roDŽeni” ili “čistokrvni” ovi ili oni.

Migracije su definisale ove prostore kao i samu Evropu. To ne bi bio problem kada bi postojao intelektualni kapacitet koji bi racionalno rasuđivao i prihvatio koncept, pojam i činjenicu kosmopolitske prošlosti i tradicije jednog kosmopolitskog društva i regije. No među intelektualnom elitom vlada populistička emocija naroda kojemu treba smiriti sujetu i pružiti neku zvaničnu državnu cuclu kako ne bi glasno ridao nad svojom zlosrećnom sudbinom i sramotom kada otkrije ko su mu pravi roditelji i da je, po sopstvenoj identitarijanskoj ideologiji – “kopile istorije”.

Radi toga ovaj puritanski identitarijanizam koji trideset godina skalpelom secira društvo, familije, porodice, ličnosti, nastojeći da iz njih odstrani “strano tijelo” – jeste najmonstruozniji eksperiment koji degradira pojedince, negira ne samo njihov individualni kvalitet i identitet nego i individualne slobode i prava i gura ovo kosmopolitsko društvo koje je rezultat milenijumske “sedimentacije” i miješanja u regresiju, u primordijalizam kamenog doba, da se tako izrazim. On je taj koji potpuno vještački i na silu nastoji proizvesti “čistu grupu”, novokomponovani “original”, spinujući i zamjenom teza proglašavajući “vještačkom tvorevinom” naučno dokazani istorijski društveni proces i rezultat. Takva ambicija je posve patetična u naučnom svijetu i predstavlja “tamnu stranu” nauke. Takav naučni poduhvat je zločinački poduhvat koji svi zajedno i udruženo, svako na svojoj strani, podjednako sprovode.

Taj morbidni impuls dolazi od straha, dubokog straha da bi stvarnost mogla biti posve drugačija od onoga što su oni sebi umislili, od onoga što su sebe i druge uvjerili. U tom slučaju bi se probudili iz te opsesije svojom izvanrednom vjerskom, plemenskom i plemenitom čistotom i zatekli sebe u košmaru ljudske običnosti. Naime, ako prihvate, uključe i pojme svoju kosmopolitsku prošlost, onda se taj idealni i nadasve isključivi svijet koje je njihov superego izgradio – automatski ruši, a iluzije spaljuju. Ne silom, kao što su oni rušili i spaljivali početkom devedesetih tadašnje kosmopolitsko društvo, već – samo od sebe.

Ljudi koji nas bombarduju fabrikovanim činjenicama, lažima i toksičnim nervnim otrovima laboratorijskih identiteta su ozbiljno mentalno poremećeni.

Oni sami prolaze ili imaju krizu identiteta, svakojake osjećaje krivice i proganjanja od strane sopstvenih zajednica kojima dokazuju vjernost i pripadnost proganjajući druge.

To su slabo ili nikako individuizirani pojedinci bez sopstvene volje koji žive kolektivnu nesvjest do te mjere da se ne mogu smatrati odgovornima za svoje postupke. Čitavo njihovo postojanje je neodvojivo od zamišljene zajednice s kojom vode unutrašnji apologetični dijalog pravdajući se i vječno dokazujući zamišljenoj linč rulji koju predvode onda kada je ne slijede i obratno. S viškom vremena i materijalnih sredstava kadri su razoriti svačiji svijet, znanje, samopouzdanje, stručnost, radne navike, ličnost i ličnu kulturu, porodicu i perspektivu.

Zato je neophodno ući u politiku i kroz legislative izboriti se za svoja prava i slobode, za svoj komad kolača, svoj dio javnog prostora i budžeta, svoju slobodnu teritoriju, svoj dom kulture, svoju “bogomolju”, svoj način života, svoje vrijednosti, svoju istoriju, svoju tradiciju, svoje društvo, a to je kosmopolitsko društvo u kojem se susreću svjetovi.

Kao realno najugroženija grupa, najobespravljenija manjina, mi jednostavno moramo preći iz “podzemlja” u kancelarije; iz “ilegale” doći na pozicije; iz “katakombi” u parlament inače ćemo fizički nestati. Ne možemo se više skrivati po inostranstvu i u gradskim budžacima dok ne iščeznemo iz sadašnjosti i istorije. Jer oni nas u svojim knjigama neće spomenuti, u to budite sigurni.

Mi se moramo aktivirati i sami finansirati ili volontirati za političku borbu za kosmopolitsko društvo koje jedino garantuje naš fizički, kulturni i intelektualni opstanak. To neće niko drugi uraditi za nas i umjesto nas.

Mi moramo doći u političku poziciju koju ćemo grčevito držati i iz koje ćemo braniti svoj interes, svoje vrijednosti, svoje familije, svoje porodice, svoj svijet i svoje “svetinje”, svoju tradiciju, svoju viziju, svoj karakter i svoje karakteristike, a to su raznovrsnost i mješovitost kosmopolitskog života i društva iz kojeg potičemo i u kojem trenutno živimo.

Mi tu borbu dugujemo svojim precima, mi tu borbu dugujemo sebi, mi je dugujemo svojoj djeci.