Nova ljevica mora pratiti evoluciju desnice i definisati sebe u odnosu na ono u šta desnica prerasta. Ne može se više pomagati definicijama iz polovine devetnaestog ili dvadesetog vijeka po kojima danas ne bi bilo velike razlike između desnice i ljevice kada je riječ o protekcionizmu, tj. vođenju nacionalne ekonomije i socijalne politike jer ionako je mala (mada ne i zanemariva) razlika između nacional-socijalizma i internacional-socijalizma kada se primijeni na nacionalnu državu.

 

Res privatis

Naime, dok se desnica i ljevica sukobljavaju oko ideologije i historije dvadesetog vijeka, “bogati” privatizuju državno, opštinsko (res communitatis) i javno vlasništvo (res publica); pronalaze načine i rupe u ustavima, državnim zakonima i regulativama da privatizuju čak i one “komons-e” kao što su kiša, voda, sunce, svemir, vjetar, zrak (res universitatis) pretvarajući naročito male “suverene” nacije-države u svoje ćiftluke i feude. Pri tom se koriste populizmom, emocijama širokih narodnih masa (u šta spada i “zavadi pa vladaj”) u čemu im zdušno pomažu njihovi viševjekovni saveznici, a to je – kler.

Desnica je danas prerasla u jednu neofeudalnu političku kastu high-tech vlastelina, velmoža, aristokrata dvadeset i prvog vijeka koji svog glavnog neprijatelja vide u državnim regulativama, tj. u republici koja baštini rimsko pravo (Rimske republike) koje definiše opštinsku, javnu i univerzalnu “stvar” (vlasništvo, dobro) tako da se ono ne može privatizovati. Dakle, u Rimskoj republici su bili svjesni da putevi, trgovi, vodovodi, zrak, voda – služe svima. Zato su ubirali poreze i gradili puteve i akvadukte koji i danas stoje.

Moderna država se oslanja na te osnovne principe republike. Ona prepoznaje tri sektora: državni/javni, realni/privatni, građanski/nevladin koji se ne smiju miješati. Također insistira na “vladavini zakona”, tj. “pravnoj državi” u kojoj je pravosuđe nezavisno, potpuno odvojeno od politike i političkih institucija države. I crkva, tj. religija i njene institucije su odvojene od države. To je sekularna država.

S druge strane, “veoma bogati” pojedinci su shvatili da sve to stoji na putu njihovom neograničenom bogaćenju i udružili su se u zajedničkoj misiji deregulacije država. Oni sebe mogu nazivati kapitalistima, ali oni to nisu. Oni su “proprijetaristi” jer se bore isključivo za privatno vlasništvo, tj. za sistem u kojemu neće postojati ni opštinsko, ni javno, ni univerzalno dobro, ni građanska republika, već će postojati feudalni društveno-politički poredak patrimonijalne, tj. privatne države.

Najčuveniji period tog društveno-političkog sistema u istoriji je poznat kao “Srednji vijek”. On  nastaje nakon raspada Rima i nazivamo ga i “Mračno doba”.

 

“Ancien régime” u novom ruhu

Neofeudalisti trenutno udaraju na temelje republike prijeteći da slobodni građani uskoro, na ovaj ili onaj način, postanu kmetovi i sluge.

Radnička prava odavno ne postoje, a posljednji bastion građanske (iliti civilne) odbrane (građanske) civilizacije su ljudska i građanska prava kojima se progresivna ljevica trenutno bakće.

Neofeudalisti su, s druge strane, već preuzeli samo jezgro republike, a to su federalne rezerve gdje printaju “svoj”, tj “naš”, tj. “fiat” novac. No novac je za njih samo prolazna faza. Monetarna politika kojom se svi danas bavimo njima nije cilj, nego sredstvo jer svi, pa i neofeudalisti, znaju da novac vrijedi onoliko koliko i država koja ga štampa. A pošto neofeudalisti gledaju da deregulišu i unište modernu državu, tj. republiku, onda im nema smisla temeljiti se ni na novcu koji ona izdaje.

Novac koji je trenutno u opticaju ionako ima ograničen rok trajanja, pošto brzo devalvira, ali prije nego se pretvori u papirnatu ikebanu neofaudalisti su odlučili pokupovati političke partije i njihove lidere koji će (ako ne uspiju postaviti svoje sudije) u zakonodavnoj vlasti donijeti takve ustave i zakone prema kojima će nezavisno sudstvo morati presuđivati u korist interesa neofeudalista. Jednom kada padnu državne regulative, oni će vrlo brzo moći za tu istu salatu od novca pokupovati državnu i opštinsku zemlju i vodu i tako postati veleposjednici, vlasnici čitavih okruga, grofovija, begluka, banovina, država, regija. To se upravo dešava (jer fiat novac ima svoj rok). Oni već, preko svojih agenata, lokalnih, provincijskih vazala kojima su dali instrukcije i preko kojih peru sav taj novac – legalno kupuju zemlju i druga javna dobra.

Čim njihovi vazali-političari promijene zakon da i “stranci” mogu kupovati i postajati vlasnici velikih zemljišnih posjeda u našim “bivšim bivšim republikama” – svo to vlasništvo će preći u njihove ruke.

Vrlo brzo ćemo ostati bez javnih dobara, bez državnog ili nekadašnjeg “društvenog” vlasništva i u tom trenutku, možda malo prekasno, shvatićemo da su “naši” političari i lideri zapravo svo vrijeme radili za njih, a da je “naša” vlada zapravo bila njihovo predstavništvo u “našoj” zemlji. Neofeudalci su u potrazi, tj. u otvorenom lovu na takve posjede širom svijeta; na tu, uslovno rečeno,  “ničiju zemlju” jer to su veliki komadi zemlje koju je mnogo lakše “otkupiti” od korumpiranih političara, nego u slučajevima kada se radi o mnoštvu malih parcela u privatnom vlasništvu gdje samo jedan tvrdoglavac može da koči i odugovlači transakciju u nedogled.

 

Globalna ljevica

Nova ljevica se suočava sa takvim oponentom. On je globalan, “multinacionalan”.

To je zapravo jedna globalna elita koja je krenula da konzumira planetu za svoj groš. Za to vrijeme se na mikronivou ljevica bavi odvozom smeća i drugim civilnim/građanskim servisima nastojeći da mikromenadžira mikroteritorije, kvartove, mjesne zajednice,  propada i gubi se u meandrima logike odnosa lokalne zajednice sa državom, na najnižim nivoima, sa najneobrazovanijim slojevima, ne uspjevajući da ih razbudi da sagledaju dimenzije neofeudalnog napada ne samo na njihovu nacionalnu državu (kako to čine neki saborski zastupnici “bivših republika”), već na građanski ideal, na građanske vrijednosti, na građansku republiku, na građansku civilizaciju koju je prosvjetiteljima inspirisana revolucija uspjela iščupati iz kandži “mračnog doba” prije nešto više od dvjesto godina.

Neofeudalna desnica se povezala sa vjerskim institucijama i liderima, prepoznala sebe u konzervativnim vrijednostima i zajedno se pozivaju na “slavna vremena” (mračnog doba) prije moderne, sekularne, pravne države – republike; na vremena prije građanske revolucije, na vremena feudalizma, “Starog režima” (Ancien Regime). Zajedno zazivaju Boga i prizivaju “Status Quo Ante” – stanje koje je prethodilo modernoj republici. Čeznu za vremenima velikih vladara, kraljeva, careva, njihove svite, velmoža, feudalaca, aristokratije, plemića. Ne pominju kugu, ne pominju zaostalost, nazadnost, zatucanost, smrtnost, glad, obespravljenost, siromaštvo već pseudonaučno i populistički romantiziraju i idealiziraju ta vremena kao da se radi o reklami, o političkoj kampanji i političkom obećanju da će svako uz pomoć njih postati plemić u svilenim odorama, a niko neće biti kmet. (Vjerovatno će kmetovi postati oni koji nisu “čisti” – rasno, etnički, porodičnim porijeklom ili pak vjerski.) Sve to čine putem javne potrošnje, tj. pljačkajući javno dobro, opštinsko dobro, državnu, tj. republičku svojinu koja pripada svima nama, tako da, u suštini, sami plaćamo sopstveno ispiranje mozga (,a vode nema).

Nisu komunisti izmislili republiku, (pa čak ni građansku komunu), niti je socijalizam uspostavio sve ove kategorije. Instituirala ih je Rimska republika, a potom Francuska, Italijanska i svaka druga republika koja je nastala u revolucionarnom zanosu i zamahu rušenja feudalnog društvenog i političkog poretka. Ne mora niko biti komunista da bi stajao na lijevoj strani. Dovoljno je biti protiv neofeudalista, nove vlastele, plemića, nove aristokratije i njihove misije da pretvore republiku u privatnu (patrimonijalnu) državu, u svoj veleposjed, a slobodne građane u svoje sluge i kmetove.

I moderni anarhisti su nastali u jeku revolucije kao anti-monarhisti, u borbi protiv patrimonijalne privatne države apsolutiste monarha. Mi se, dakle svi, od ultralijeve preko umjerene lijeve sve do liberalnog centra – moramo postrojiti u odbrani civilizacije i civilizacijskih vrijednosti, u odbrani “Civitas”-a, tj. ustavom definisanog slobodnog građanstva, javnosti. Mi moramo ustati za “društveni ugovor” koji čini slobodnim građaninom ili građankom svakog od nas ponaosob (po kojem je svako od nas civis iliti civil). Desnica, bez obzira koliko se razmetala klero i etnonacionalizmom, lokal ili državnim patriotizmom, zapravo je u vlasništvu veleposjednika i radi direktno za njih.

Čak ni građanski nacionalizam nije rješenje. Nama ne može pomoći to što ćemo se zatvoriti u svoj nacionalni interes svoje države. Mi ne možemo opstati pod naletom globalnog neofeudalizma kao izolovane “slobodne teritorije”. Mi sami i izolovani nećemo izdržati tu opsadu, a kamoli okupaciju. Mi se moramo udružiti i djelovati internacionalno. Moramo buditi građansku svijest o zajedničkom dobru, zajedničkom vlasništvu na svim meridijanima upravo zato što je ova planeta ultimativno zajedničko dobro i “res universitatis” koju moramo tako definisati na međunarodnom, globalnom planu. Mi kao građani, tj. civili, moramo zajednički odbraniti planetu i civilizaciju i naš status slobodnih građana svijeta, tj. moramo biti aktivne i agresivno-progresivne kosmopolite. To moramo uraditi, kako bi upratili sve ono što čini desnica danas – njene metode i dimenzije kako bi joj uopšte mogli parirati. To je naša zadaća. Inače – ispadamo iz igre i prelazimo u kmetove.

Nova ljevica mora ispratiti taj zaokret desnice unazad, pratiti tu regresiju i vratiti se sopstvenim korijenima jednako kao što to čini desnica.

Ako desnica danas nastoji vratiti društvo u Srednji vijek, i pretvoriti državu u patrimonijalnu, ljevica mora biti revolucionarna i insistirati na republici kao revolucionarnoj tekovini koja će sačuvati porciju opštinskog, javnog i zajedničkog dobra od neufeodalističke reakcije. Ljevica mora biti dovoljno progresivna da predvidi i preduhitri desnicu u njenoj regresiji, što znači da se ljevica mora prije nje vratiti u predrevolucionarno stanje i dočekati ih spremna na barikadama građanske republike.