Desničarske partije koje su podijelile društvo i zemlju slijedeći ideologiju “krvi i tla” ne mogu imati moju podršku na narednim izborima, niti bih mogao praviti nekakvu koaliciju s njima u parlamentima (ako me radni narod i omladina izglasaju za neki parlament) – prosto iz ideoloških, moralnih, ljudskih uvjerenja. No ja imam problem sa svim centralizovanim partijama koje unutar sebe njeguju feudalni vazalski odnos.

 

Vazalski odnosi unutar centralizovanih partija

Naime, poznato je da su partije “u nas” organizovane po feudalnom principu odnosa senior – vazal.

Postoji piramida na čijem vrhu je lider partije, a ispod njega su slojevi lojalne “vlastele” kojima je dodijeljena vlast i moć nad podređenima, kao i obaveza prema nadređenima. “Senior”, feudalac, dodjeljuje radno mjesto, direktorsku poziciju, opštinsko zemljište, stan (ovo-ono…) svom vazalu, a ovaj zauzvrat mora da vrati svojom lojalnošću: novcem za partijsku seharu kada zatreba za izbore (ili sl.) i “borbenom gotovošću” protiv neprijatelja i suparnika.

Svaki vazal može pronaći sebi svog vazala i postati mu senior tako što će mu partijskim putem napraviti neku uslugu, a ovaj tu uslugu u odsudnom momentu, kada partija zove, mora da vrati.

To je feudalni, srednjovjekovni vazalski princip unutar tih partija. Neka vrsta “piramidalne prevare” u liberalnoj demokratiji, i politički bi trebala biti nezakonita (jednako kao što su npr. slični načini prodaje proizvoda na liberalnom tržištu nezakoniti).

Zašto? Zato što koriste uslove političke slobode da bi nekoga politički podredili u položaj vazala. Koriste slobodu i jednakost da bi uspostavili nejednakost, da bi se kao politička elita – proizveli u ekonomsku elitu, da bi se pomoću demokratije i demokratske vlasti proizveli u vladajuću klasu vlastelina, vraćajući ne samo politički sistem nazad u prethodni (status quo ante), već i društvene odnose nazad u srednjovjekovne.

Ustav i zakoni koji garantuju ljudska, građanska i politička prava i slobode pojedinaca, na koje se možemo pozvati u borbi protiv antislobodarskog, antidemokratskog vazalskog principa u našem društvu i državi su u opasnosti ako partije i ideologije koje njeguju patrimonijalne i vazalske odnose i vrijednosti – postanu apsolutna većina. Ako tome još dodamo i ulogu klera – slika Srednjeg Vijeka je potupna.

 

Karteli

Nije nikakva tajna da u današnjem svijetu i društvu, u liberalnoj demokratiji, u modernim državama, u slobodnom građanskom društvu ovakvim strukturama uglavnom pribjegavaju kriminalne organizacije. Radi toga ja takve partije nazivam političkim, tj. partijskim kartelima.

Na stranu to što se konkretno bave nelegalnim radnjama, pomoću mita i korupcije manipulišu i zaobilaze zakon, otuđuju novac i imovinu od građana, ugrožavaju ljudska i građanska prava grupa i pojedinaca, već što kao takve, predstavljaju direktnu prijetnju, tj. antitezu demokratiji i “republici” kao “javnoj stvari”. Predstavljaju feudalni princip unutar modernog principa liberalne demokratije, a ta dva principa su suprotna jedan drugom. One od grupe građana koju tvrde da predstavljaju prave lojalne i subordinirane “vojnike”, a ne civile, slobodne građane.

Ne moramo zakonom zabraniti takve partije. Ali možemo ne glasati za njih ako se smatramo slobodnim građanima, ako nismo kmetovi, najamnici i vazali istih (danas ih na netu nazivamo “botovima”).

One odlično opstaju unutar demokratije, ali valja se zapitati: kako takva jedna partija može učiniti državu slobodnom i demokratskom ako unutar sebe ne njeguje slobodarske i demokratske principe, ako ne prosvjetljuje i ne “oslobađa” svoje članove da budu slobodni pojedinci, već ih zatupljuje i kolektivno porobljava u vazalski odnos?

One mogu samo namjerno (ili nenamjerno – svejedno je) uticati na državni aparat i društveno-političko uređenje da i ono postane slika i prilika vladajućih partija, dakle: feudalni vazalski odnosi u kojima oni vladaju, a mi im dugujemo novac i odanost.

Na dnu svega su, naravno, obespravljeni kmetovi koji imaju status bijelog roblja, s tom razlikom što su sami svojevoljno (ili nevoljko, ali zbog dugova i neimaštine) pristali na kmetsku poziciju. (Čest izgovor su “djeca”: “Zbog djece”, vele. Zbog djece i njihove kmetske budućnosti.)

To su odluke koje nisu donesene kao rezultat slobodnog izbora. To su odluke koje su rezultat iznude i ucjene.

 

Suverenitet građana i republike

Mi, slobodni građani, u takvom sistemu rapidno gubimo svoj suverenitet. Društveni ugovor se takvim odnosima dovodi u pitanje, kao i sam suverenitet države, jer, razmislite: onaj koji forsira vazalski odnos u piramidi ispod sebe, često je i sam nečiji vazal. Često i iznad njega postoji neki “senior”, neki mentor, “veliki brat” na vrhu piramide kojemu on duguje lojalnost i plaća danak. Građani nisu slobodni i suvereni ako je sama država, republika, tj. njena vlast, u vazalskom odnosu prema nekom. Ako vlast (i “vlastela”) odgovaraju njemu, a ne nama – to onda nije demokratska vlast.