Nešto mi je zapelo za uho ovih dana dok se raspravljalo o kodeksu oblačenja u kontekstu izgubljene autonomije Univerziteta i dalje provincijalizacije Sarajeva kao posljedice konzervativne revolucije.

Kada se, na primjer, s dozom pomalo prijetećeg prijezira govori o “grupi studenata okupljenih oko profesora Kazaza” na Filozofskom fakultetu, ili bilo kojem studentu, profesoru Univerziteta u Sarajevu koji je (da izvineš) pristalica ili predstavnik nekih progresivnih ideja, simpatizer, saradnik ili, nedajbože, član neke građanske liberalne ili progresivne partije – govori se na način kao da je to nešto loše, zločesto, subverzivno. Tretira ih se kao neprijatelje društva, univerziteta, poretka, kao “ubačene elemente”, gotovo kao da se radi o nekoj njihovoj nedozvoljenoj, nezakonitoj, kriminalnoj aktivnosti.

Po čemu je okupljanje studenata i profesora oko progresivne ideje, političke ili društvene aktivnosti – nezakonit, protuzakonit, kriminalan čin? Ako znamo da nije – zašto se tonom implicira da jeste? Zašto se javnost tim tonom navodi da misli da jeste? Je li to nesvjesno ili planirano? Zašto je pluralizam političkih ideja u jednom pluralističkom demokratskim društvu i jednoj mješovitoj sredini – nepoželjan? Od kada je pripadnost lijevoj ili radikalno lijevoj partiji – kriminal? Zar nema isuviše osumnjičenih pa i osuđivanih kriminalaca na stranačkim listama i u javnom sektoru da bi u očitoj intelektualnoj dokolici ili nedostatku stvarnih kriminalaca, švercera, profitera, reketara i kamatara kriminalizovali okupljanja građana i studenata oko progresivnih i liberalnih ideja u civilnom sektoru?

Šta je sljedeće?

 

Obznana?

Sudeći po onome što konzervativna desnica govori i odgovara kada je u pitanju kodeks oblačenja na Univerzitetu u Sarajevu, čini se kao da je on uvertira za nekakav “Zakon o zaštiti države” (jer kriminalizuje i potiskuje progresivnu ljevicu u ilegalu). Kao da je kodeks samo priprema i platforma za organizovane progone progresivnih profesora i intelektualaca, progone koji bi valjda trebali biti prirodan nastavak onih protiv “gulenovaca”. Kao da je neka lokalna fildžan-diktatura na pomolu, po uzoru na svjetske uzore. (Čudi me da Dr. Lagumdžija i Komšić ne reaguju. Ni kao pravnici, kolege profesori, ni kao ljevica, a ni kao dobri prijatelji vrha SDA. Kao da su i oni prećutno i šutnjom dio konzervativnog tabora.)

Je li to demokratija koju je “demokratska akcija” onomad isticala kao svoj cilj u borbi protiv totalitarizma, autokratije, hegemonije? Izgleda da je i sama obolila od navedenih bolesti za koje je nekoć tvrdila da ih nastoji pobijediti.

Pokazalo se da bolesti kojih smo se prepali da će nam prenijeti i raširiti civili, izbjeglice i migranti sa Istoka nisu ni približno opasne kao “groznica diktature” koja se prenosi “na visokom nivou” od strane “velikih prijatelja Bosne”, diplomata i političara.

Partijska vojna hunta koja je devedesetih preuzela vlast i otela grad Sarajevo od njegovih građana, tvrda linija, militantna konzervativna političko-kriminalna organizacija koja ga već par decenija tretira kao svoj ratni plijen i privatno vlasništvo, ovom novom konzervativnom revolucijom i progonom progresivne inteligencije sa Univerziteta čiju je autonomiju dokinula prošlog ljeta – vodi Kanton i grad Sarajevo u pravcu etničkog i političkog čišćenja. Možda nastoji isprovocirati moguće građanske nemire, nove “paljevine” pred izbore kako bi opravdali državni udar i diktaturu jer slute moguć poraz u oktobru. Ne zna se, ali za sada i do sada sve ukazuje na to da nastoje primijeniti Erdoganov recept i ugušiti svaki otpor autokratiji SDA u KS. Najekstremniji među njima, politički aktivni i stranački organizovani, otvoreno i javno zagovaraju ukidanje sekularne države i uvođenje vjerskog zakona kao ustava.

 

 

Moramo pričekati i vidjeti da li se samo radi o trenutnom i privremenom rasulu u ideološkom i političkom vođstvu SDA, o napuklinama i pukotinama u stranci kroz koje razni oportunisti nastoje istupiti kao novi lideri; moramo biti strpljivi i vidjeti koji će kurs zauzeti ova stranka.

U slučaju da se zaista radi o zvaničnoj stranačkoj politici dalje segregacije i dezintegracije društva, o stranci koja prerasta u autokratsku, ekstremističku i ultrakonzervativnu, koja teži diktaturi u Kantonu Sarajevo – onda predlažem da progresivne i liberalne partije, pokreti i civilna društva prikupe sve indicije i upozore ambasadore demokratskih zemalja o tome.