KRATKI UVOD

Osamnaestonovembarski režim “toksične trojke” započeo je prvim višestranačkim i demokratskim izborima 18. novembra 1990. No umjesto demokratskih promjena imali smo demografske promjene. Ono što je ovaj režim uspostavio jesu etnički čiste teritorije na kojima je ovaj “Trojni pakt” (koji je i danas na vlasti sa nešto manjim kozmetičkim korekcijama u nazivima, ali ne i suštinskim, ideološkim) uspostavio svoj “trotalitarizam”, svoju autoritarnu jednopartijsku vlast ogrezlu u korupciju i kriminal.

Tranzicija se, dakle, završila korumpiranim autoritarnim režimima ratnih i poratnih profitera, švercera i kriminalaca u formalnim i neformalnim bosanskohercegovačkim entitetima u kojima niti ima demokratije – niti su ljudska prava ispoštovana.

A sve je započelo borbom za demokratiju, za ljudska prava, protiv jednopartijskog, totalitarnog režima i autoritarne države.

 

 

PROGON OPOZICIJE

Progon opozicije nije samo progon opozicionih lidera i političkih organizacija, već i progon biračkog tijela opozicije. Taj progon biračkog tijela opozicije je organizovan od strane autoritarnog “Osamnaestonovembarskog režima”, etnonacionalnog trijumvirata na državnom i federalnom nivou. Potvrđen je CIK-ovom odlukom o korištenju popisa iz 2013. kojim se ozvaničava progon opozicije, utvrđuje se segregacija i uništava svaka mogućnost reintegracije BH društva tj. eventualnog povratka Sarajlija i drugih građana BiH u svoje gradove i na svoje u slučaju da opozicija ostvari dvotrećinsku vlast u državi.

Sistemskom i organizovanom kupovinom i krađom glasova, etničkim gerimanderingom izbornih jedinica i dugotrajnim progonom biračkog tijela opozicije desnica je utvrdila etnički autoritarni režim u BiH.

Kao i drugdje gdje postoje autoritarni režimi, i “unas” postoji organizovani tridesetogodišnji direktni ili indirektni progon opozicije koji je, iako nam se dešava pred nosom, “teško dokaziv”. Već godinama nastojim staviti prst na ovu pojavu, ali ona se vješto migolji u blatu dnevne politike, trivije i drugih stvarnih ili fabrikovanih problema koje ovdašnji mediji  serviraju javnosti uz mnogo buke i elektronske prašine u oči. Kao i u drugim režimima, jedan dio stanovništva koji se konformisao ne želi biti ili jednostavno nije svjestan onog što se dešava “ispod žita”, a to je konstantan tihi progon neistomišljenika, neprijatelja etnonacionalizma i etnokratskog režima koji je započeo sa 18. novembrom 1990., eskalirao u ratu, a nakon rata ponovo procvao u 2014. godini.

Ne radi se o nečemu što je specifično za Bosnu i Hercegovinu. Masovni odlazak nije karakterističan ni za samo našu regiju. Radi se o globalnom trendu masovnog progona opozicije iz tzv. “zarobljenih zemalja” od strane autoritarnih režima, režimskih klijenata, simpatizera. Radi se o razularenom progonu opozicije kojem zapadni mediji svjesno, ili pak nenamjerno, u neznanju, ne pristupaju na način na koji ovaj problem treba biti adresiran.

Prije par godina je bila aktuelna polemika oko toga da li se radi o izbjeglicama ili migrantima (ekonomskim) no sve više postajemo svjesni da se radi o čitavim populacijama koje su u potrazi za političkim azilom, kako u Americi – tako i u Evropi. Uhvaćeni u raskoraku, između dvije vatre konzervativne desnice u domovini i konzervativne desnice u zemljama destinacije to je populacija koja bježi iz loših uslova života, od nezaposlenosti, ali ne zato što u njihovim državama nema novca ili posla (u njihovim državama žive multimilijarderi koji ili čine političku elitu ili su bliski režimu), već radi toga što su nepoželjni zbog svog političkog mišljenja.

Oni su zbog razlike u mišljenju, zbog svojih političkih i ljudskih uvjerenja, zbog odbijanja da se prilagode, konformiraju, pokore ili priključe kulturnoj, političkoj ili vjerskoj hegemoniji “nepodobni” sa stanovišta režima, te su zbog toga kažnjeni, izopšteni iz sistema, iz glavnih tokova kulture, društva i ekonomije. Proglašeni su izdajnicima, stranim plaćenicima (što je veoma opasna etiketa u korumpiranim zemljama u kojima vladaju krimogeni autokratski režimi profitera).

Autoritarni režimi proganjaju nezavisne novinare, obračunavaju se s njima. Na meti je sloboda štampe. Na meti je individualno mišljenje. Na meti su svi koji se ne pokoravaju i režim čini sve da ih istjera iz države upravo zato što ta populacija čini potencijalno biračko tijelo potencijalne opozicije, tj. direktnu prijetnju po opstanak režima.

VJERSKA I ETNIČKA “ČISTOTA MIRA”

Onda kada “iz čista mira” (čitaj: u mirnodopskim uslovima) odluče napustiti svoju zemlju mi ih ne nazivamo izbjeglicama, već migrantima. Naravno, najhitniji i naizgled najbitniji  razlog njihovog odlaska je materijalni razlog. Oni nemaju manevarskog prostora i pokušavaju fizički preživjeti jer im je u domovini otežano da prosperiraju, da žive od svog rada, svojih ideja, svojih privatnih biznisa. Među njima ima jako mnogo obrazovanih, mlađih ili srednjovječnih bračnih parova uglavnom srednjeg staleža koji porodično napuštaju zemlju. Sa sobom nose prilične svote novca koji šverceri i profiteri vrebaju na njihovom putu. To nije sirotinja. Među njima su doktori, inžinjeri.

Mi moramo shvatiti da izbjeglice i prognanici nisu samo oni koji bježe iz područja zahvaćenih ratnim dejstvima, već i oni koji bježe od ruke režima. No mi ih odbijamo vidjeti kao takve, kao prognanu opoziciju, kao političke azilante. Njihova tragedija je humanitarna, a ne politička. Oni su svedeni na humanitarni problem, a ne politički, iz prostog razloga što bi se onda morala potražiti i politička odgovornost za postojanje toliko političkih azilanata koji dolaze iz zemalja u kojima je Zapad trebao, od devedeetih naovamo, već uspostaviti demokratiju i funkcionalnu pravnu državu, ako je već to promovisao i rječju, i ognjem i mačem.

Istina je da se u velikom broji radi o ekonomskim migrantima, no najveći dio njih bježi od nezaposlenosti koja im je nametnuta kao kazna od strane režima. Režim im ne dozvoljava da se bave poslovima i biznisima koje žele, ne želi ih zaposliti u javne institucije, na meti su ako su u nevladinim organizacijama (naročito onim koje se bave demokratijom, ili korupcijom!).

Svi dobro znamo kako zapošljavanje ide u državama sa korumpiranim autoritarnim režimima, kako se mora biti blizak vladajućoj partiji (familiji) i režimu da bi se obezbijedila puka egzistencija; kako određene grupe građana bivaju zapostavljane, izostavljane iz društvenih tokova i napretka, kako bivaju ciljano zlostavljane od strane inspekcija, policije, poreske uprave, od strane selektivno primjenjivanog zakona. Znamo dobro kako određeni pojedinci nemaju šansi da prežive u takvim društvima bez pomoći grantova zapadnih zemalja i da zbog toga bivaju etiketirani kao špijuni izdajnici, plaćaju veliku cijenu skupa sa njihovim porodicama.

Ako tome dodamo i to da im, kao ravnopravnim građanima, režim ostavlja vrlo malo javnog, pa i privatnog prostora, da im praktično ne dozvoljava da svoju djecu odgajaju u skladu sa svojim uvjerenjima, određenim univerzalnim vrijednostima, npr. liberalnim, progresivnim, sekularnim, kosmopolitskim…, ako uz to odbijaju prepoznati jednaka prava djeci mješovitih brakova, ne daju im školske diplome i uvjerenja (zato što autoritarni desničarski režimim u pravilu – naročito etnička demokratija kao što je “unas” – insistiraju na konzervativnim vrijednostima, na tradicionalizmu, na partikularizmu, na “krvi (jeziku) i tlu”, na etnonacionalnim principima, na segregaciji, na apartheidu), onda ne možemo a da ne detektujemo i dijagnosticiramo teško narušavanje ljudskih i građanskih prava od strane autoritarnih režima prema političkim neistomišljenicima.

POLITIČKA SVRHA PROGONA

Znači pitanje je posve političko. U pitanju je grubi obračun sa slobodnom štampom i sa opozicijom koju autoritarni režim sistemski protjeruje iz zemlje bilo da to čini tihim progonom i konstantnim pritiskom, ili to čini otvoreno: strahom, prijetnjama, povećavanjem nesigurnosti, opasnosti od hapšenja i političkih ubistava.

U Federaciji se desio manji talas bijega opozicije 2014. nakon februarskih “paljevina”. (Ono što režimi u svojim medijima obično nazivaju “huliganima”, mnogi slobodni mediji nazivaju opozicijom.)

Sjetićemo se i da je nakon majskih poplava iseljavanje postalo intenzivnije, da bi nakon opštih izbora te iste godine (na kojima je pobijedila desnica) iseljavanje postalo masovno.

Progon definitivno ima svoju svrhu. Naime, u tzv. “etničkim demokratijama” kao što je naša u BiH, izbore odlučuje demografija. “Etničko čišćenje” u tom slučaju ne mora značiti da je neka specifična etnija očišćena i prognana sa određene teritorije, već i to da jedan etnonacionalni režim, često jednopartijski i autoritarni,  progoni i čisti sve političke neistomišljenike, sve druge etnije, pa čak i one koji su “mješoviti”, zapravo naročito “mješovite”.

SEGREGACIJA

“Separate but Equal” (“odvojeni ali jednaki”) – je bila pravna doktrina ustavnog prava u SAD po kojoj rasna segregacija nije veliki moralni problem. Pravnici su htjeli reći da se ne radi ni o kakvom uskraćivanju prava, jer, po njima, u segregaciji svi imaju jednaka prava, ali odvojeno, na svojim teritorijama, u svojim prostorima. Prava idila.

Ovakva interpretacija očigledno vuče logiku iz nacističke ideologije “krvi i tla”, a koja se, ne samo u slučaju našeg etno/nacionalizma, može slobodno nazvati ideologijom “krvi/jezika i tla”.

Opozicija segregaciji nije razdvajanje “nas” od “njih” jer segregacija, kao što vidimo – to i želi. Razdvajanje “nas” i “njih” je pozicija, cilj i smisao segregacije. Drugim riječima: onaj ko želi jednaka prava na zaseban školski etnonacionalni program i naziv jezika u svojoj školi ili učionici za svoje dijete zapravo zastupa segregaciju, osnažuje i potvrđuje segregaciju sa kojom drugi etnonacionalista nema nikakvih problema. Tako da slobodno možemo nazvati etnonacionalni “Trijumvirat” SNSD, HDZ, SDA na državnom i entitetskom nivou u BiH – kao i sve one koji glasaju za njih, koji podržavaju etničku demokratiju ovih autoritarnih partija – diskriminatorskim, segregacionističkim režimom, svojevrsnim južnoevropskim apartheidom. 

Prava opozicija njima i njihovoj politici segregacije je u antonimu riječi “separate” (odvojen), a ta riječ je “identical” (identičan) ili “same” (isti). Opozicija segregaciji je integracija: prije svega jezika u jedan jezik.

Naravno, to predstavlja veliki problem i neoprostivu drskost za desničarske etnonacionalističke identitetske politike koje su u BiH i regiji uzele maha kroz navedeni etnokratski autoritarni Osamnaestonovembarski režim. Opozicija segregacijskoj politici etnonacionalnih stranaka je i integracija školskog programa. Opozicija diskriminacijskoj i segregacijskoj politici njihovog režima je i integracija društva. Opozicija segregaciji i razdvajanju je spajanje i miješanje.

Radi toga se na progon BHS naziva za tri jednaka jezika iz nastavnog programa i školskih uvjerenja u KS mora gledati kao na direktan progon opozicije iz Kantona Sarajevo, direktan progon roditelja i djece koji su za integraciju, koji su za miješanje, za mješovitost. To je organizovan i sistemski progon svih onih koji iz ličnog, ljudskog, i političkog uvjerenja preferiraju društvenu reintegraciju.

Za njihovo uvjerenje – nema mjesta. Zbog njihovog uvjerenja – djeca će ostati bez uvjerenja.

ZAŠTO JE TO MOJ PROBLEM?

Moje biračko tijelo se sastoji od progresivnih građanki i građana. za sada samo Sarajeva (KS), čija su sva uvjerenja i očekivanja temeljena na reintegraciji bosanskohercegovačkog društva, na jednakosti, miru, ljubavi, bratstvu i sestrinstvu svih pojedinki i pojedinaca, tj. građanki i građana.

Moj politički uspijeh, jednako kao i neuspjeh, nije nikakva tajna, zavisi od podrške moje biračke baze. To je tako u demokratiji. Bez moje biračke baze ja gubim političku relevantnost, snagu, uporište, a na kraju i mandat. Pošto vladajuće etnonacionalne partije predstavljaju tzv. “etničku demokratiju”, ja sam njihova opozicija iz prostog razloga što ja predstavljam građansku, tj. liberalnu demokratiju.

Kada iz KS raznim segregacijskim i diskriminatorskim zakonima u stilu etničke autoritarne vlasti otjeraju moje biračko tijelo – ja neću imati više koga da predstavljam u Skupštini KS i mogu slobodno i sam da idem iz grada. Ni to nije tajna, niti je nepoznanica. Štaviše – to je čitava bit njihovog djelovanja: autoritarnih partija i njihovih medija prema meni i meni sličnima. Njihovo zadovoljstvo i naslađivanje otvorenim progonom i šikaniranjem opozicije je posve neskriveno posljednjih godina. To je zvanična doktrina vladajuće “toksične trojke” koja je trenutno na poziciji na državnom i entitetskom nivou.

No nisam samo ja meta. Da bi bio prognan ne moraš biti politički angažovan. Ne moraš uopšte biti član opozicione partije. Dovoljno je to što glasaš za opoziciju. Dovoljno je da u očima totalitarne partije, koja koristi državne budžete da kupuje i otima glasove, predstavljaš potencijalno biračko tijelo opozicije, da izgledaš drugačije, slušaš drugačiju muziku, ili pak da govoriš drugačijim (integralnim BHS) jezikom, i bićeš targetovan, eventualno protjeran i razbijen.

Radi se najčešće o srednjoj građanskoj klasi miroljubivih i obrazovanih liberalnih i progresivnih građana kosmopolitske orijentacije kojima je mnogo teže u manjim sredinama. Oni se mnogo lakše odlučuju za odlazak. Progon opozicije iz manjih sredina je jedan od uspješnijih projekata etnonacionalnih stranaka. Pored toga što je opozicija proganjana sa svih teritorija, sa ili bez obzira na njihovu etničku pripadnost, red je primijetiti da su ponajveću štetu pretrpjeli “miješani” brakovi i djeca “miješanih” brakova.

To što nema vlade koja bi danas vodila računa o njihovom stanju, stradanju i progonu, već su uglavnom i dalje na snazi partije i partijski režimi koji su aktivno učestvovali u njihovom progonu (i koji, nakon 30 godina, i dalje to čine), ne znači da nisu trpili nikakvu diskriminaciju ili da su trpili manje od “konstitutivnih naroda”.

Oni i njihova djeca, upravo ovih dana, direktno i mnogo više od svih drugih trpe diskriminaciju i bivaju kažnjeni zbog svoje “mješovitosti” od strane vlade Kantona Sarajevo što ja, kao parlamentarac Kantona Sarajevo, a nadam se da mogu reći i “MI” kao opozicija segregacijskim i diskriminacijskim politikama “trotalitarnog režima” – nećemo dozvoliti.

UMJESTO ZAKLJUČKA:

Pozvao bih svu opoziciju koja je do 2013., a i poslije, prognana iz BiH da podrži borbu građanskih demokrata protiv “konačnog rješenja” CIK-a, da se zajedno izborimo protiv segregacije, za mogućnost reintegracije BH društva. Važno je da ne pristanemo na konačni progon, da sačuvate svoje pravo glasa na narednim izborima, da ukažete povjerenje, date snagu i pružite šansu novoj generaciji liberalne i progresivne ljevice u BiH.