Neke politike i neki političari su od nekoć pitomih, vrijednih, miroljubivih naroda napravili divlje, borbene, ratoborne narode i u tom procesu profitirali tako što su izgradili svoje političke karijere, biznise i još štošta.

Da li smatrati ratnim zločincima samo one koje su te zločine počinili, naredili ili pak i one koji su na te zločine aktivno huškali, navodili, ohrabrivali, uslovljavali narodne mase?

Neki su to radili direktno, lično kroz medije, ali i indirektno putem režimskih i stranačkih medija.

Ratni zločinci i ratni profiteri

Po meni je zločin raspirivati vjersku i etnonacionalnu mržnju među civilima, zazivati i navraćsti na vjerski i etnički sukob. Ako taj sukob preraste u oružani sukob, u rat, onda je takvo huškanje i navođenje na rat, po meni, glavni ratni zločin iz kojeg proističu svi drugi.

Neki su profitirali na ratu. To nisu ratni zločinci. Njih nazivamo ratnim profiterima.

Mnogi i dalje profitiraju na ratu, oko dvadeset i pet godina nakon rata. U suštini, mi možemo slobodno smatrati svojevrsnim ratnim profiterom svakog ko danas, naročito politički, profitira na ratu, ratnoj tematici, ratnoj problematici, obezbjeđujući tom svojom retorikom sebi na stotine hiljada KM kroz plate, dodatke, penzije u toku nekoliko uzastopnih mandata na različitim nivoima vlasti i/ili drugim pozicijama.

Takvi političari crpe rat i ratnu tematiku da bi se održali na vlasti i zadržali visok standard života. (Ja ne govorim o naučnim ili javnim raspravama u kojima oni učestvuju kao privatni građani, ja govorim o političkom ratnom profiterstvu visokih stranačkih i državnih dužnosnika, o njihovom populizmu koji koristi ratnu tematiku i sentiment za dolazak njih samih ili njihove stranke na budžetsku poziciju.)

Anti/ratni sentiment

Ne mogu dovoljno naglasiti da nemam nikakvo poštovanje prema pojedincima (bilo koje nacionalnosti) koji su sebi uzeli za misiju da iz miroljubivih, duhovitih, raspjevanih, šarmantnih ašik-naroda i civila proizvedu ratoborne, ostrašćene, agresivne, militantne, radikalizovane mrzitelje.

Ja mogu oprostiti zločin nad “mojim” narodom, ali neću moći oprostiti “mom” narodu ako dopusti sebi da bude izmanipulisan do te mjere da preraste u zločinca.

Naročito neću oprostiti onima koji ga svjesno, nesvjesno i iz ličnih interesa vode u tom pravcu. Njima neću nikad oprostiti, koje god oni nacionalnosti bili.

Smatram za moje individualno ljudsko i građansko pravo da se iz sve snage, s punom umjetničkom, političkom i građanskom slobodom borim da sve “svoje” narode, sugrađanke i sugrađane, čitavo BH društvo “punim” vodim u pravcu mira, pomirenja, reintegracije, ljubavi, bratstva i jedinstva, i to uz snažan antiratni sentiment.

Oni koji taj antiratni sentiment putem svojih režimskih i stranačkih medija prevode izmanipulisanoj javnosti kao “antibosanski” i dezerterski – imaće priliku odgovarati pred sudom istorije jednog dana kada mladi, miroljubivi, napredni i kreativni ljudi preuzmu i preporode ovu našu lijepu zajedničku zemlju i regiju.