Primjećujem da su mnoge, prije svega političke pa tek onda javne ličnosti, dakle: stranački predsjednici, ideolozi, glasnogovornici, glumci, pa i čak i postmodernistički član predsjedništva koji se predstavlja građanskim, užasnuti i šokirani “mojom” podjelom BiH na urbani i ruralni prostor kao da nikada nisu čuli za tako nešto. Kao da nikada prije nisu govorili o “urbicidu”, kao da nikada nisu čitali “Filozofiju palanke”, kao da nisu, pa makar u šali ili dobronamjerno prokomentarisali “seljačku politiku”, kao da nikada nisu čuli za mentalitet (ovaj ili onaj, ovakav ili onakav) koji ne mora nužno značiti i identitet.

Toliko su oni frapirani mojom upotrebom pojma “ruralni” (koji sam koristio umjesto pojma “seljačina”) i, iskreno, ne znam iz kojeg razloga pretpostavljaju, impliciraju i javno demoniziraju nekakav moj “urbani radikalizam”. Počinjem da sumnjam da oni, a ne ja, imaju određenu ideološku poziciju i motivaciju da to čine. Druga dva razloga bi mogla biti ta da: ili žive u stanju poricanja stvarnosti našeg podijeljenog društva, ili robuju nekakvom tabuu koji je uspostavljen uporedo sa kulturnom hegemonijom sela u gradu.

Zaista ne mogu vjerovati da je za ove ljude podjela na urbani i ruralni mentalni prostor i sklop najgora podjela koja je u posljednje tri decenije mogla zadesiti ovo duboko podijeljeno i segregirano društvo. Kao da je ta podjela fatalnija i opasnija od vjerskih i etničkih na kojima mnogi decenijama insistiraju, ili pak socijalnih podjela na osiromašenu većinu i obogaćenu manjinu kojoj zvanična neoliberalna i konzervativna elita teži.

Bez obzira kojim se argumentima i populizmom koristili, na kojoj strani bili i kojoj se populaciji nastojali “dodvoriti” i ja i oni – niko od nas ne može negirati činjenicu da te dvije kategorije postoje. Dovoljan dokaz tome je da postoje latinski pojmovi koji ih definišu. Neko je, naime, te pojmove izmislio da bi označio nešto. Na stranu to što su oba pojma vremenom postala nabijena dodatnim značenjima: ideološkim, simboličnim ili pejorativnim, na stranu to što možemo reći da se njima generalizuje, manipuliše i sl., na stranu ono što mi mislimo, kako promišljamo i doživljavamo ove pojmove – oni postoje! Oni imaju svoje izvorno značenje i još uvijek nisu zakonom zabranjeni. Daleko od toga da znače psovku.

Ipak, kako se čini, pojam “ruralno” je neke uvrijedio daleko više od psovke koju sam uz njega upotrijebio.

Mislim da je pametnom i pismenom posve jasno da pojam po sebi ne implicira da je “ruralno” nešto inferiorno, a pogotovo ne da je “urbano” nešto superiorno – tako nešto podrazumijeva ili implicira onaj koji ga tako sebi, ili naknadno nekom drugom, interpretira. Mnogi su po inerciji razumjeli, ili su pak izmanipulisani od onih koji su (zlo)namjerno razumjeli i predstavili pojam “ruralne Tuzle” kao moju namjeru da generalizujem Tuzlu, a ne kao način da specifiziram dio političke “Crvene Tuzle”, što je malograđanski mediokritetski, da ne kažem “seljačka politika sa dna kace”.

pluralna društva (lat. pluralis: mnogostruk), naziv za društva koja su podijeljena etničkim, političkim, kulturnim, jezičnim, konfesionalnim i dr. rascjepima. Takve podjele u društvu uzrokuju sukobe koji mogu ugroziti stabilnost političkog sustava. Na institucionalnoj razini rascjepi mogu uzrokovati fragmentaciju u zakonodavnim tijelima (parlamentu), što može otežati odlučivanje. Najpoznatiji je model prevladavanja takva stanja model konsocijacijske (konkordacijske) demokracije, koji zagovara demokraciju utemeljenu na sudjelovanju manjina (etničkih, konfesionalnih, političkih i dr.) u procesu najčešće konsenzualnog odlučivanja. Primjer je uspješne konsocijacijske demokracije politički sustav Švicarske.

http://www.enciklopedija.hr/natuknica.aspx?id=48816

Interesantno je da mnogi od onih koji mi imputiraju insistiranje na “urbanom” i “ruralnom” kao ideološkim kategorijama djeluju i sami upravo ideološki. Oni ideološki i politički nastoje objediniti selo i grad u jedinstveno biračko tijelo, u homogenizirani nacionalni korpus, slično prošlom režimu koji je tu političku ideologiju zvanično promovisao srpom i čekićem ujedinjavajući radnike iz industrijaliziranih gradova i seljake iz udaljenih ruralnih krajeva. Ne možemo poreći činjenicu da su tranzicijsko društvo i konzervativna revolucija koja se u njemu dešava, naslijedili, pa i ideološki se naslonili na negativni odnos prema buržoaziji, tj. srednjoj-građanskoj klasi i građanima u cjelini koji je bio karakterističan za marksističku ideologiju i retoriku, s tim da su ga ruralni malograđani i primitivci doveli do ekstrema koji nazivamo “urbicidom”, bilo da se radi o njihovom ratnom ili mirnodopskom djelovanju, agresiji ili pasivnoj-agresiji. Rezultat je bio masovni progon gradskog stanovništva, radničke i srednje građanske klase.

Grb i zastava Republike Austrije, npr. pored srpa (seljaci) i čekića (radnici) uključuje i “krunu” (u obliku gradskih zidina) koja predstavlja građane: srednju-građansku klasu iliti “buržoaziju”. To je austrijski način da se ilustruje klasni mir i nacionalno jedinstvo. Kao što vidite, tu su i pokidani okovi koji su ideološka referenca današnje nacionalističke austrijske “slobodarske desnice”.

Ideolozi liberalnog konzervatizma pučkih, tj. narodnjačkih stranaka bespotrebno negiraju ili poriču činjenicu da te stranke od svog početka imaju veliko uporište u glasačkom tijelu ruralnih dijelova BiH. To nije tajna, toga se ne treba sramiti, niti je to specifično za BiH. I mnoge razvijenije zemlje/društva su poprilično podijeljena na liberalni/progresivni urbani dio (gradove), i na konzervativni ruralni/country dio, na tzv. “pasivne krajeve”, “unutrašnjost”, “periferiju”, “provinciju” (sela).

Pučke partije imaju punu slobodu političkog djelovanja koja podrazumijeva pravo na njihovu politiku i njihovo biračko tijelo, tj. na izbor da predstavljaju i brane interes određenog biračkog tijela, što zadržavam i za sebe.

Imaju pravo i slobodu da interes te grupe generalizuju ili poistovjećuju sa nacionalnim interesom (u smislu naroda) ili nacionalnim interesom (u smislu države), naravno samo pod uslovom da im se to dopusti, tj. pod uslovom da ne postoji opozicija koja im to ne dopušta, koja se protivi homogenizaciji i hegemoniji naroda nad slobodnim privatnim građanima. Jednako kao što ja, zbog svojih političkih, građanskih i ljudskih uvjerenja smatram negativnim njihovu politiku, i oni, tj. najekstremniji među njima, moje opredjeljenje da javno, glasno i jasno politički zastupam “ove druge” (da ne kažem “izrode) – proizvode u nekakvu izdaju naroda i svih njegovih tradicionalnih vrijednosti. Razika je samo u impaktu koji oni putem svojih medija imaju na društvo u odnosu na moje mogućnosti da se poprilično usamljeno borim za svoje političko pravo i slobodu.

Ja kao slobodarski i progresivni građanin, kosmopolit, ljevičar, internacionalista, antinacionalista, antifašista držim da građanska ljevica, tj. njena najveća partija ne treba posuđivati niti forsirati tu istu konzervativnu politiku i predstavljati to isto folklorno biračko tijelo – iz prostog razloga što je do sada drastično zapostavila i time nanijela veliku političku i materijalnu štetu (staro)gradskoj populaciji, tj. srednjoj-građanskoj klasi, slobodnim privatnim građankama i građanima kao pojedincima, te uopšte građanskoj kosmopolitskoj kulturi življenja. Moj kritički stav prema ovoj politici SDP-a je istovjetan onom koji sam imao prema takvoj politici partije iz koje je SDP proizašao. Dakle, moj sukob sa ovom politikom, sa ovim populističkim narodnjačkim, “ruralnim” krilom ljevice naših prostora nije novijeg datuma. I u onom sistemu sam smatrao “bratstvo i jedinstvo” kosmopolitskom idejom građanskog društva, a ne banalnim folklorom, igranjem kola u tzv.” kulturno-umjetničkim društvima”. Smatram da etnički partikularizam, folklor i nacionalizam nemaju mjesta u internacionalističkoj, revolucionarnoj, progresivnoj i slobodarskoj ljevici.

Ne pozdravljam to što oni sa ljevice, upravo kao i desničari, pretjerano insistiraju na partikularizmu, na etnicizmu, patriotizmu, lokal-patriotizmu, a nauštrb kosmopolitizma i internacionalizma, propuštajući zbog toga mnoge prilike da čine ono što bi ideološki i programski morali, a to je promocija kosmopolitskog duha i građanskog društva, mira, pomirenja, ljubavi, “mješovitosti”, nataliteta… Zato tvrdim da i jedni i drugi ideološki i posve bespotrebno uporno negiraju (čime zapravo i potvrđuju, tj. impliciraju) duboku podjelu društva na ideološke prostore, mentalitete, identitete, pa i kulture koje možemo (možda previše pojednostavljeno, ali ne s namjerom generalizacije) definisati kao progresivni grad i konzervativno selo, kao kosmopolitizam metropole i ruralni etnički partikularizam, barem “unas” na brdovitom Balkanu gdje svjedočimo ogromnim razlikama između zaostalih i naprednih. Posve bespotrebno glumataju praveći se da su prvi put u životu od mene čuli ili pomislili na tako nešto. Šokirani su i užasnuti čak i neki koji su se do juče klali na vjerskoj, etničkoj i nacionalnoj osnovi.

To se zove licemjerje, ili hipokrizija (od grčke riječi hypokrites: glumac, pozorišni glumac).

Podjela na progresivni grad i konzervativno selo je, u najmanju ruku, simbolična, bezazlena, pa i čedna u poređenju sa vjerskim i etničkim podjelama BH društva koje forsiraju i eksploatišu određene političke stranke. Da ne pominjem socijalne razlike koje se produbljuju korupcijom i socijalnom neosjetljivošću političara i njihovom neoliberalnom politikom u sistemu tender-kapitalizma.