Činjenica je da je ljevica “najbrojnijih naroda” u državama regije bila popustljiva prema nacionalizmu i dozvolila homogenizaciju tih naroda tako što je, između ostalog, koketirala sa partijama koje su promovisale i forsirale ideje krajnje desnice.

Činjenica je da ljevica to radi i danas, da i dalje nema ni snage, niti hrabrosti da odlučno ustane protiv kleronacionalističkog folklora i zvanične politike, da pokaže spremnost da svim sredstvima pomogne pomirenju, zaštiti i reintegraciji društva, odbrani zajedništva bratskih naroda, mira, prijateljstva, naklonosti, ljubavi i pomiješanosti slobodnih i naprednih građanki i građana BiH i regije.

Ljevica je podvila rep i stala uz reakcionare, neoliberalne konzervativce, nacionaliste.

Ona na ovim prostorima odavno nije internacionalna, revolucionarna, progresivna. Ona je lokal-patriotska, oportunistička, konformistička, prodana i podanička, kompromitovana, korumpirana, nezainteresovana za stanje slobode progresivnih i slobodarskih građanki i građana.

Ona sebe može zvati, ali mi je ne možemo smatrati ljevicom.

Ne samo u BiH, već u čitavoj regiji se moramo organizovati u novu, internacionalnu, hrabriju, radikalniju, krajnju i beskompromisnu slobodarsku ljevicu.

A šta je to krajnja ljevica?

Da se podsjetimo, otprilike:

Krajnja lјevica (ekstremna lјevica, ultra-lјevica) predstavlja pojam kojim se označavaju politički pokreti, političke stranke i političke ideje koji pripadaju lјevici.

Krajnja lјevica teži nadilaženju svih formi društvene stratifikacije. Krajnja ljevica se zalaže za društvo koje bi bilo bazirano na individualnoj i kolektivnoj slobodi, jednakosti, solidarnosti i međusobnoj pomoći, lišeno svih oblika represije, hijerarhije i vlasti pojedinca nad pojedincem.

Pripadnici krajnje ljevice smatraju da je za ostvarivanje ovih ideja neophodno raskinuti sa svim oblicima autoritarnog načina organizovanja. Zbog toga se jedni organizuju u političke stranke i teže da parlamentarno djeluju anti-sistemski odozgo, dok se drugi organizuju vanparlamentarno, na radnim mjestima, u obrazovnim institucijama, i uopšte svim mjestima na kojima su pojedinci poniženi i izrabljivani, na principima nehijerarhijske direktne demokratije djelujući anti-sistemski – odozdo.

Pripadnici krajnje ljevice smatraju da je svijet podijeljen na potlačene i tlačitelje, na eksploatisane i eksploatatore: na one koji su primorani prodavati svoju radnu snagu kako bi osigurali društveno i fizički funkcionalnu egzistenciju, i one koji tu radnu snagu iskorištavaju.

Interes radnih ljudi je suprotan interesima vladajuće i privilegovane klase koja ih iskorištava. Sve strukture, organizacije ili pojedinci koji nastoje uspostaviti, održati i intenzivirati takvo stanje, za krajnju ljevicu predstavljaju prijetnju i negaciju ljudske slobode.

Zalažući se za društvo bez klasnih razlika krajnja ljevica je protiv države. Ona je za odumiranje ili ukidanje države kao strukture čija je jedina svrha osiguravanje i zaštita privilegija i interesa vladajuće elite i izrabljivačkih odnosa u društvu. Takva država je izvor nacionalizma i diskriminacije.

Krajnja ljevica zahtjeva temeljnu transformaciju polarizovanog, eksploatatorskog i nehumanog društva u društvo slobode, jednakosti i solidarnosti – u samoupravnu demokratiju radnih, produktivnih i kreativnih ljudi.

Tri osnovna principa krajnje ljevice su:

Samoupravljanje – što znači upravljanje sobom, svojim radnim mjestom i svim ostalim aspektima života. Ono podrazumijeva direktno i ravnopravno učestvovanje svih članova u aktivnostima zajednice.

Krajnja ljevica se zalaže za to da pojedinci, kolektivi, radna mjesta, opštine, gradovi i druge zajednice/jedinice samouprave, same direktno-demokratski odlučuju o svojoj sudbini, po svojoj slobodnoj volji, bez uplitanja bilo kakvih autoriteta (partijskih i drugih elita).

Federalizam, imajući u vidi svačiju autonomiju, na ravnopravnim osnovama povezuje sve društveno-ekonomske grupacije u jednu zajedničku organizaciju. Federalizam je svojom strukturom zapravo federacija federâcija, odnosno konfederacija.

Uzajamna pomoć je prirodniji način napredovanja pojedinca i cjelokupnog društva (vrste) u odnosu na međusobno takmičenje (preživljavanje jačih) na koje se oslanja ideologija imperijalizma kao najvišeg stadija kapitalizma.

Stoga je krajnja ljevica anti-autoritarna, anti-imperijalistička, anti-militaritička, anti-klerikalistička, anti-nacionalistička ili, ako vam se više sviđa: direktno-demokratska, socijalistička, slobodarska, sekularna, internacionalistička…