Jučer smo Eli Tauber i ja ponovo bili na kratkom na razgovoru sa načelnikom Opštine Centar, Srđanom Mandićem. Podsjetili smo ga na važnost toga da u ovom trenutku obezbijedi dva opštinska stana dvojici stanara koji još od prije rata bespravno žive u prostoru sinagoge na Mejtašu. To je važno zato što Kanton Sarajevo mora iznajmiti ovaj objekat od Opštine Centar za simboličnu cijenu kako bi on postao adresa koju će koristiti u osnivačkom aktu Skupštine.

Zgradu je Opština Centar prethodno ponudila na zakup Jevrejskoj opštini, jer je zakonom propisana obaveza da se objekat prvo ponudi vjerskoj zajednici kojoj je zgrada pripadala prije nacionalizacije. Jevrejska opština je odbila ponudu zbog toga što je zgrada oronula, krov je propao, unutrašnjost je do te mjere uništena da se ne može popraviti, a Jevrejska opština ne raspolaže sredstvima koja bi morala uložiti u rekonstrukciju krova i unutrašnjosti, kao i restauraciju zgrade.

Prethodnih dana sam saznao da je Jevrejska opština u Sarajevu javno negirala svoje učečće u projektu osnivanja Muzeja Holokausta. To je istina.

Ovo nije projekt Jevrejske opštine, nije ni projekt Jevrejske zajednice, niti je projekt La Benevolencije. Ovo je moja zastupnička inicijativa u Skupštini Kantona Sarajevo da Sarajevo, nakon gotovo osamdeset godina dobije Muzej holokausta kakav mu priliči, muzej u kojem će čuvati sjećanja na skoro devet hiljada svojih sugrađana koji su izgubili svoje živote za vrijeme holokausta u Drugom svjetskom ratu. Ta moja inicijativa je osmišljena kao poklon Sarajeva, današnjih građana Sarajeva svojim nekadašnjim, u stravičnom zločinu nestalim i nastradalim sugrađanima. U ovom projektu mogu učestvovati i podržati ga svi građani dobre volje. To i jeste ideja: da građani učestvuju u prikupljanju svjedočanstava i materijala za njegovu kolekciju. Ni ne očekujem ništa manje od svojih sugrađana. Sve manje od toga nije dostojno pomena.

U upravnom odboru Muzeja holokausta će, naravno, tri člana, po jedan iz svake od gorepomenutih organizacija: Jevrejske opštine, Jevrejske zajednice BiH i La Benevolencije, i tri člana suosnivača: Kantona Sarajevo, Opštine Centar i Gradskog vijeća. Direktora ili direktoricu će predlagati članovi UO koji predstavljaju jevrejske organizacije, a direktor ili direktorica neće nužno morati biti državljani BiH. Tako smo koncipirali Muzej holokausta u čijem radu moraju učestvovati eksperti i vanjski članovi renomiranih muzeja holokausta širom svijeta.

Na kraju sastanka sam poluozbiljno rekao Mandiću da bi morao požuriti, ne toliko zbog projekta koliko zbog sigurnosti ljudi koji trenutno žive u oronuloj i neuslovnoj zgradi sinagoge. S obzirom na to da su eksponenti vladajućih struktura osamnaestonovembarskog režima (koji u Sarajevu već trideset godina drži ovakve i slične zgrade na atraktivnim lokacijama u devastiranom stanju u nadi da će se prije ili kasnije same urušiti kako bi onda tu mogli početi graditi ono što su odavno naumili) bez ikakvog oklijevanja i samorefleksije spremni prebaciti svu krivicu i odgovornost na njega koji je tek dvije godine načelnik (kao što je to slučaj ovih dana nakon što se urušila zgrada električne centrale “Valter Perić”), rekao sam mu da bi bilo dobro da reaguje brzo jer će u slučaju urušavanja zgrade sinagoge na vrhu Dalmatinske ulice zasigurno opet on biti glavni i najveći krivac, pogotovo ako bi, ne daj Bože, neko od aktuelnih stanara sinagoge stradao u tome.