U Bosni i Hercegovini se razvila jedna nova sorta ljevice čija je ideologija rezultat njenog kompromisa sa neofeudalnim društveno-političkim uređenjem u kojem narodom kao podanicima, kmetovima, slugama i seljacima samovladaju i svevladaju despoti, oligarsi, vlastela, politička i ekonomska etnonacionalna kompradorska elita.

U takvoj atmosferi oportunistička uloga slabe (građanske) ljevice je da tim vladajućim etnonacionalnim elitama bude na usluzi, poput paža i vazala. Da im priskrbi glasove srednjeg građanskog sloja i učini sve da osigura i utvrdi dominaciju i vlast vladajuće dinastije.

Zbog toga kažu da su za građansku državu, ali nigdje ne pominju građansko društvo, građansku klasu, građansku revoluciju, republiku – sve ono što čini “građansko“.

Sudeći po vrijednostima koje ističu, ova nova sorta ljevice u BiH izgleda kao da želi nekakvu “građansku monarhiju”: insistira na kraljevskim insignijama srednjovjekovne feudalne države, na monarhu, praktično glorifikuje monarhiju, srednjovjekovlje, što je opšti trend desnice i nacionalizma. Kao što Umberto Eko to kaže za ur-fašizam, i ova ljevica “odbacuje moderni svijet i to odbacivanje je zamaskirano odbijanjem kapitalističkog načina života, ali u suštini oni odbacuju Duh 1798.” – duh revolucije i slobodarsko-liberalnu revolucionarnu građansku tradiciju.

Neki od njih djeluju kao vazali dinastije i kao da žele uspostaviti monarhiju, možda parlamentarnu, ustavnu monarhiju, ali ne i republiku.

I jedni i drugi kao da nisu uistinu za progres, već za “status quo ante”. Kao da nisu za liberalnu, građansku republiku već za “stari režim”.

Ni jedni ni drugi ne zastupaju srednji građanski sloj jer izgleda da od marksističke ideologije bivšeg sistema baštine isključivo ideološku klasnu borbu i animozitet prema srednjoj građanskoj klasi (tzv. buržoaziji) pa kroz tu ideološku prizmu vide i samu liberalnu/građansku demokratiju, vide republiku kao modernu, sekularnu državu srednjeg građanskog staleža, kao “diktaturu buržoazije” – dakle nešto nepoželjno.

To ih čini prirodnim saveznicima konzervativaca i reakcionara sa desnice.

Iz tog razloga su progresivni, lijevi liberali/liberalna ljevica/soc-liberali u manjini i prilično osamljeni u svojoj borbi za građansko društvo jednakih šansi i socijalnu državu blagostanja, za liberalnu/građansku demokratiju u čijem najboljem interesu je jak, politički i ekonomski nezavisan srednji građanski sloj koji kreira radna mjesta, ekonomiju društva i puni državni budžet zajedno sa radnicima i seljacima.